Γενικά
Η υπογονιμότητα αποτελεί ένα σοβαρό ιατρικό και κοινωνικό πρόβλημα, η συχνότητα του οποίου έχει αυξηθεί στις βιομηχανικές χώρες τις τελευταίες δεκαετίες. Ενώ η συχνότητα της υπογονιμότητας τιυ ζεύγους ήταν 7-8% τη δεκαετία του 1960, αυξήθηκε στο 30-35% τη δεκαετία του 1990.
Ένα ζευγάρι συνιστάται να αρχίσει έλεγχο για υπογονιμότητα μετά την παρέλευση ενός έτους με τακτικές σεξουαλικές επαφές, εκτός αν συνυπάρχει κάποιος επιβαρυντικός παράγοντας (κρυψορχία, κιρσοκήλη,, προχωρημένη ηλικία στη γυναίκα). Έχει διαπιστωθεί ότι στο 60% των υπογόνιμων ζευγαριών συνυπάρχει αίτιο τόσο στον άντρα όσο και στη γυναίκα.

Αιτιολογία
• Γενετικές ανωμαλίες
• Χρωμοσωμικές ανωμαλίες (π.χ. σύνδρομο Kleinefelter)
• Κρυψορχία
• Κιρσοκήλη
• Συστροφή όρχεος
• Παρωτιδική ορχίτιδα
• Υποθαλαμικές αιτίες
• Υποφυσιακές αιτίες
• Έκθεση σε υψηλή θερμοκρασία
• Ακτινοβολία
• Φάρμακα
• Ανοσολογικές αιτίες
• Διαταραχές εκσπερμάτισης

Διάγνωση
Η διάγνωση γίνεται με το ιστορικό, την κλινική εξέταση, το σπερμοδιάγρμμα, τον εργαστηριακό έλεγχο, τον απεικονιστικό έλεγχο και τη βιοψία όρχεων.

Θεραπεία
Η θεραπεία εξατομικεύεται αναλόγως της αιτίας που προκαλεί την υπογονιμότητα και μπορεί να είναι συντηρητική ή χειρουργική.